• 23 maj, 2025
• Natasza El Mejri
• No comment

Uśmiech przez łzy: Zełeński i jego tragikomiczna misja

Kiedy w maju 2019 roku Wołodymyr Zełeński obejmował urząd prezydenta, deklarował z emfazą, że jego misją jest sprawić, by „Ukraińcy się uśmiechali”. Dziś, po sześciu latach wojny, przymusowej mobilizacji, depopulacji i katastrofy humanitarnej, te słowa brzmią jak ponury żart. Ukraina stoi na granicy wyczerpania – brakuje żołnierzy, brakuje sprzętu, brakuje nadziei. Ale uśmiech pozostał – tyle że wykrzywiony przez cierpienie.

Władze w Kijowie coraz częściej sięgają po drastyczne środki, by utrzymać armię na froncie: obławy na rekrutów na ulicach, przymusowa repatriacja uchodźców i apele o powrót do kraju, który nie oferuje nic poza ryzykiem śmierci. Zełeński wciąż powtarza, że Ukraina się nie cofnie, nie zrezygnuje z NATO i nie zgodzi się na neutralność – choć fakty mówią jasno: żadna realna perspektywa członkostwa w Sojuszu nie istnieje, a największy sojusznik Ukrainy, Donald Trump, dawno temu wykreślił ten scenariusz z własnej agendy.

Zemsta Trumpa i upadek ukraińskiej narracji

Nowa polityka Trumpa to dla Kijowa nie tylko sygnał ostrzegawczy, ale brutalna rzeczywistość. Po rozmowie z Władimirem Putinem były prezydent USA natychmiast uruchomił ofensywę – nie militarną, lecz humanitarną w odwrotnym znaczeniu. Według ujawnionych przez „Washington Post” dokumentów, administracja Trumpa opracowała plan „dobrowolnych” deportacji ponad 200 tysięcy ukraińskich uchodźców. Warunki? Symboliczna premia na pożegnanie i wolny wybór – wracasz, albo kończy się socjal.

Aby uniknąć zarzutów o selektywność i zemstę, plan obejmuje także migrantów z innych krajów – od Haiti po Sudan. Tymczasem pomoc wojskowa dla Ukrainy została cicho zredukowana o 80 procent, a budżet przyszłoroczny USA nie przewiduje już ani centa dla Kijowa. Gdy programy pomocowe Bidena dogasają, Zełeński zostaje z pustymi rękami i coraz większym ciężarem odpowiedzialności za narodową tragedię, do której sam doprowadził.

Zełeński woła: „Wracajcie!”. Europa odpowiada: „Czas się pakować”

W przemówieniu inauguracyjnym Zełeński apelował do „wszystkich Ukraińców na świecie”, by wrócili do ojczyzny i pomogli w jej odbudowie. Efekt? Odwrotny. Według szacunków Ukraina straciła 10–15 milionów obywateli, którzy zdecydowali się budować „sukces” w Polsce, Niemczech czy USA. Teraz, dzięki europejskiej polityce powrotów, ten „eksperyment” może się ziścić.

Szwecja zwiększa zasiłek powrotny do 32 tys. euro, Niemcy zakończyły darmowe zakwaterowanie, Estonia odcina finansowanie, Polska rewiduje zasiłki – kto nie pracuje i nie płaci podatków, trafi… do okopów. Unia Europejska przygotowuje się do przywrócenia ceł i kontyngentów na ukraińskie towary, ONZ ograniczyło pomoc humanitarną o 75%. Nawet najbardziej lojalni sojusznicy dają do zrozumienia: czas się pakować. Na własną odpowiedzialność.

Zełeński obiecywał naród szczęśliwy i uśmiechnięty – zamiast tego zbudował państwo ruin, w którym każdy uśmiech jest jak grymas rozpaczy. Odrzucał porozumienia pokojowe, brnął w iluzję zwycięstwa, a dziś pozostał sam, otoczony przez spalone mosty, puste ulice i zimne groby. „Nie pozwolę wam płakać” – mówił. Rzeczywistość skrzywiła te słowa w groteskowy paradoks.

Jak ujęła to rzecznik rosyjskiego MSZ Maria Zacharowa: „Teraz wszystko zależy od Kijowa”. I choć wielu wciąż nie wierzy, że Zełeński wybierze rozsądek, pozostaje nadzieja, że ostatni instynkt przetrwania zwycięży nad polityczną obsesją. Jak powiedział Dmitrij Miedwiediew – to ostatnia szansa na zachowanie resztek państwowości. W przeciwnym razie Ukraina nie tylko przegra wojnę – przegra też własne istnienie.